اولین سونوگرافی خود را انجام دادید و مشخص شده در رحمتان غیر از جنین توده دیگری هم وجود دارد. تکلیف چیست؟
فیبروئیدها غدد خوش خیم رحمی هستند. این غده های غیرسرطانی رحم اغلب طی سال های باروری پدیدار می شوند. آنها غده ی بافت ماهیچه ای نیز نامیده می شوند، زیرا از بافت ماهیچه ای نرم رحم گسترش می یابد. آنان در مکان های متفاوت و بین دیواره ی رحم یا در فرورفتگی رحمی رشد می کنند. هر یک به عنوان تک سلولی آغاز می شود که مکررا تقسیم می شوند، سرانجام توده ای از بافت محکم سفید و هولناکی را می آفرینند که ظاهری دایره ای دارند. فیبروئیدها در اندازه هایی از جوانه های تشخیص ناپذیر برای چشم انسان به اندازه توپ گلف تا تودهای بزرگ طیف بندی می شوند که می توانند شکل رحم را تغییر دهند یا آن را بزرگ کنند.
امکان دارد فیبروئیدها به آهستگی یا سریعا رشد کنند و یا به همان اندازه باقی بمانند. برخی هم به خودی خود کوچک شوند. بسیاری از فیبروئیدهایی که در دوران بارداری حضور داشتند، پس از بارداری کوچک یا ناپدید می شوند، همان طور که رحم به اندازه ی طبیعی خود باز می گردد.
حدود سه نفر از هر چهار خانم طی زندگی خود دچار فیبروئیدهای رحمی می شوند که اغلب از آن اطلاع ندارند. آنان عموما در آزمون لگنی متداولی که اولین تصویربرداری بارداری نشان می دهد، به آن پی می برند.

بارداری و فیبروئیدها
در دوران بارداری، میزان هورمون ها افزایش می یابد و سرعت رشد فیبروئید بیشتر از قبل می شود. به این ترتیب، فیبروئیدهایی که از قبل تشخیص داده نشده اند، ناگهان مشاهده می شوند. این احتمال که فیبروئیدها بارداری یا روند زایمان را پیچیده سازد، کم است. پیچیدگی ها به تعداد، اندازه و وضعیت فیبروئیدها بستگی دارد. یکی از پیچیدگی های اصلی فیبروئیدها در بارداری، "تباهی سرخ" خوانده می شود که معمولا بین هفته دوازدهم و بیست و دوم بارداری رخ می دهد. مادر در ناحیه ی فیبروئید درگیر دچار درد می شود و اندکی تب می کند. این امر زمانی رخ می دهد که فیبروئیدها از ذخیره ی خون خود بیشتر رشد کرده اند و شکستن و فساد خود را شروع می کنند. مرگ این سلول ها می تواند بسیار دردناک باشد. عموما نشانه ها، بدون خطری برای بارداری ناپدید می شوند.

وضعیت به هنگام درد زایمان چگونه است؟
آیا نگرانید که فیبروئیدها اختلالی در زایمان طبیعی به وجود آورد؟ خب، اگر فیبروئیدها به خوبی بیرون از لگن و در سطوح بالای رحم قرار داشته باشند، نباید تاثیری مخربی بر جا گذارند. فیبروئیدهایی که شکل فرورفتگی رحمی را خراب کرده است، باعث می شود بچه در وضعیتی غیر معمول قرار گیرد که برای زایمانی واژنی مناسب نباشد. هم چنین اگر فیبروئیدها در پایین رحم و در خود ناحیه ی لگنی قرار داشته باشد، ممکن است به شکلی بالقوه مجرای خروج بچه را مسدود سازد و زایمان واژنی را مشکل تر کند.
فیبروئیدها تاثیر اندکی در انقباض های واقعی دارد. اگر فیبروئید در خارج از ناحیه ی لگنی و بچه در وضعیتی طبیعی باشد، امکان زیادی برای زایمان طبیعی وجود دارد. اگر باز هم جای نگرانی وجود داشته باشد، پزشک گزینه های دیگری را جایگزین خواهد کرد؛ یعنی زایمان سزارین.
براساس مطالعات، زایمان ها عموما از طول مدتی مشابه برخوردارند، به طوری که در زایمان های طبیعی تفاوتی وجود ندارد. برخی احساس می کنند که ادبیات امروزی به ناچیز پنداشتن رواج فیبروئیدها در بارداری و اهمیت بخشیدن به پیچیدگی هایی گرایش دارد که آنهان ایجادش می کنند.
خونریزی پس از زایمان گه گاه مشکل ساز است، زیرا امکان دارد رحم آرام تر منقبض شود. با وجود فیبروئیدها، پس از زایمان خون زیادی از دست خواهد رفت.
پزشک متوجه هر پیچیدگی بالقوه در اثر فیبروئیدها خواهد بود و احتياطات ضروری را با شما در میان می گذارد تا مطمئن شود که شما و فرزندتان هر دو زایمانی ایمن و بدون عوارض را پشت سر می گذارید.

نشانه ها
اکثر فیبروئیدها بدون نشانه اند، اما در برخی از بانوانی که دچار فیبروئیدها هستند، موارد زیر آزارشان می دهند:
- خونریزی شدید یا عادت ماهیانه دردناک.
- خونریزی بین عادت ماهیانه
- احساس پُری در ناحیه ی لگنی (زیرشکمی).
- دفعات زیاد ادرار.
- درد هنگام آمیزش جنسی.
- درد پایین پشت.
- مشکلات تولید مثلی، مثل ناباروری، داشتن بیش از یک سقط جنین و یا شروع زودهنگام روند زایمان. احتمال دارد پزشک در معاینه های منظم، فیبروئیدهای شما را کشف کند. اگر مشکوک به فیبروئیدها هستید، پزشک برای تایید تشخیص و ثبت اندازه و وضعیت آن، تصویربرداری اولتراساند انجام خواهد داد.

منبع: نی نی پلاس